Kur ka vdekur Frojd në moshën e 83 vjeçare, ende ka qenë në pikëpyetje çfarë në të vërtet dëshirojnë gratë? Kërkimi ynë komplet që zgjatë 30 vite për sekretet e dashurisë, vuajtjen, emocionet, dëshirat më soli deri në përgjigje rezolute jo vetëm çfarë dëshirojnë por edhe ku qëndron përgjigja d.m.th. zgjidhja.

Problemi i dëshirave të femrave dhe pritjet nuk lidhet vetëm për burrat pra problemi qëndron në uri dhe etjen emotive që para se të gjithash themelohet në atropocentritetin emotiv. Ne presim nga prindërit, fëmijët, shoqet, burrat t’u përgjigjen standardeve tona shumë të larta emotive, dhe kjo në thelbësi nuk është e mundshme!

Kështu është kryer floskula “do veten” për abstraksionin dhe paqartësinë e të cilës duhej të lidhen shekujt në trishtim, dëshpërim dhe iluzione të thyera të femrave për dashurinë dhe fatin! Si ta bësh këtë “të duash veten” nëse resursi yt emotiv mbetet i etur dhe i zëshëm sepse të nevojitet interaksion emotiv, ose çka ka thënë Alan Vots, gjeniale- nuk mund t’i puthim buzët tona dhe kur duam veten u kënaqemi përmes dashurisë për gjërat e tjera të natyrës, shopingut, udhëtimeve, masazheve dhe ushqimeve…ashtu që duke dashur veten  shpeshherë është pasoja e kryerjes së gjërave që i duam….sinqerisht njeriu anash nga përkushtimi i nënës instiktive emotive i pakushtëzuar që jo gjithmonë është prezent, që është i determinuar biologjikisht dhe të shenjtat që deri në lartësinë e dashurisë së pakushtëzuar ka arritur pa shumë vuajtje dhe në këtë mënyrë kanë hyrë edhe në një nivel të jopersonalitetit emotiv- nuk mund ta marrë përgjigjen e dëshiruar emotive. Para se të gjithash njeriu është individ që do të ndihet i dashuruar, por de facto nuk e di të dashurojë d.m.th. nuk ka resurs për këtë me instinkt të  kohëzgjatjes së kufizuar dhe me intensitet të mbajtjes së llojit dhe iluzionit të projektuar femëror për një dashuri të madhe romantike dhe këtu qëndron problemi, sepse fantazimi për këtë të jemi të dashuruar nuk qetësohet edhe pas plotësimit të qëllimit biologjik të pasionit për vazhdimin e llojit.

Këtu vjen deri në një ndenje të thellë autentike të padashurisë kosmike që me veten mban forma të shumta të moskuptimeve që vetëm përsëriten dhe transmetohen nga gjenerata në gjeneratë- zhgënjimi i partnerit, ftohtësi ndaj partnerit, mungesa e dashurisë nga ana e prindërve, mosinteresim dhe egoizmi i fëmijëve, tradhtia dhe egoizmi i miqve, lidhje të reja dhe të reja si kërkim, vullnet i lirë i personave të afërme etj. – duke u përballur me hipotezën shpirtërorë se vetëm Zoti mund të na dashurojë ashtu siç ne do të kishim dëshiruar, përballohemi me turp me përfundimin se ne në të vërtetë nuk e dimë ose nuk guxohemi ta duam Zotin në atë mënyrë, përveç shembujve të rrallë të sulmeve epifanike të dashurisë transcedente të atyre që këtu e kanë kërkuar dashurinë e përsosur me këtë ideal teodulik shekulli 21 dhe guruat e tij new age të vetëdijshme për këtë problem të njëjtë kanë sjellë imperativin e dashurisë ndaj vetes, dhe përveç përsëritjes unisone në kor se bëhet fjalë për esencimin e të gjitha esencioneve – kush ishte i kënaqur nga kjo, përveç narcisëve që këtë potencial e kishin në vetëdashurinë e vazhduar? Çfarë është zgjidhja?

Çfarë është përgjigjja e pyetjes qendrore të etjes emotive- për këtë vuajtje të tmerrshme të urisë permanente për dashuri me të cilën veçanërisht gratë përballen sepse janë të programuara se emotiviteti është pjesa qendrore të qenies së tyre, ndërsa te burri kjo  është më pak ose më shumë e mbajtur në koordinatat e ambicionit të tij social dhe nevojave seksuale. Dimë se edhe testosteroni i shkatërron neuronet për emocione dhe çfarë i mbetet gruas që nuk dëshiron të bëhet një “burrë emotiv”. Gruas që nuk është e kthyer ndaj matjes sociale dhe kënaqesimit të nevojave ose që nuk gjendet në paqen e përkohshëm- siguria sociale dhe roli i objektit seksual nga ana tjetër. Çfarë ndodhet me gratë që para dhe mbi në të vërtetë duan dashuri? Jo vetëm anestezi emotive edhe narkotik më i fortë ose më i dobët emotiv??? Zgjidhja para se të gjithash është në defokusimin e antropocentritetit, kjo do të thotë para se të gjithash të kërkohet dashuria atje ku në të vrertët e ka- në përqafimet e Gaja – në kafshët, bimët, yjtë, tokën, në kontaktin e rinovuar me Gaja si negociator i mrekullueshëm. Kthimi i Rusos ndaj natyrës që jeton përjetimin e shekullit të ri nuk është kthimi në bashkësinë primare- ai para se të gjithash është kthim në përqafimin e atyre që dinë të duan. Prandaj shumica e grave të pamartuara, të martuara, të shkurorëzuara gjejnë lidhjen e plotë më të plotësuar emotive me qenin e vet, macen, kalin ose në kopshtin e saj ose në kontakt me ujin sesa me burrin e vet ose me zëvendësimin gej. Dalja nga adikcionit antropomorfike emotive në disa herë është çliruese/ ajo na bën që të mos kërkojmë ujë në shkretëtire dhe tensionet ndërnjerëzore rreth emocioneve të pakënaqshme i transmeton në një fushë tjetër! Kjo është e tepërt për shumë persona që duan dashurinë sepse programet e dëshirave dhe vuajtjeve, projeksionet dhe pritjet të lidhura për emotivitetin antropocentrik janë të forta- ato janë pjesë për të pavetëdijshmen kolektive- ne në mënyrë permanente jemi të bombarduar me stereotipa të njëjta për arsyet e lumturisë. Prandaj, për dallim që bota e paarsimuar u qeshet, nuk janë të çmendur këto milionere dhe persona të njohur që shkojnë përreth dhe i përqafojnë drunjtë. Shtrihen në tokë dhe në rërë për ta rregullojnë magnetizmin, përpunojnë arra- para një kohe ishte e provuar se në këtë tokë dhe papastërti ekziston një bakteri që rrit hormonin e lumturisë,…pra me qëllim për ta arritur zhvillimin e një lidhjeje stabile dhe të lumtur sot gruaja dëshirat emotive duhet t’i plotësojë me përqafimet e qenve dhe drunjve që u tregua si më të suksesshme se terapitë me psikiatër…prandaj elimimi i antropocentritetit emotiv si dhe reprogramimi i programeve përrallore destruktive janë fillimi i çdo lidhjeje të suksesshme me burrin.