Për çdo grua shtatzënia është një prej pjesëve më të bukura të jetës, por për fat të keq jo çdo shtatzëni është njëjtë. Shtatzënia më rrezik të lartë në vetë ka shumë sfida dhe kërkon kontrolle të rregullta dhe kujdes të veçantë. Gordana Klinçarova u shtri në spital nga java e 27- të të shtatzënisë. Ka qëndruar 40 ditë dhe në vend që ta festoi Vitin e ri 2015 brenda familjes ajo e ka festuar në Spitalin Klinik “Acibadem Sistina”. Tri ditë pas Vitit të ri, në javën e 31 të gestacionit u lind Galena, dhurata më e bukur për familjen Klinçarovi, por edhe për ditëlindjen e babit.

“Kur mendova se gjithçka e keqe ka kaluar, kam mbetur në kujdesin intensiv për shkak të komplikimeve. Ti ke lindur foshnjë, por pa mundësi për ta parë. Më në fund kur me transferuan në dhomë, përsëri mbijetova një goditje shokuese. Foshnja ishte në inkubator, kam pasur lindje me prerje cezariane, pa mundësi për ta vizituar. Infermieret e Kujdesit intensiv neonatal me treguan se Galena është mirë dhe se është një bebe shumë të bukur. Më në fund pas 5  ditëve u takuam. Sa e vogël, e butë, por e shpuar dhe e lidhur për aparatet. Hapësira ishte e nxehtë, drita që vezullojnë, monitorë që japin tinguj, por të kanë pritur persona me fytyra të ngrohta dhe të këndshme. Frika e parë kur e sheh foshnjën e lindur para kohe është të mos i mungojë asgjë. E sheh dhe thahesh vetës se është mirë, ka gjithçka që duhet të ketë”, thotë Gordana.

Në shtëpi shkon me duart e zbrazët në vend që të shkosh me foshnjë

Për fat të mirë, siç shpjegon Gordana, ngushëllim i madh për atë ka qenë ekipi i kujdesit intensiv neonatal. Ishin të qetësuar, i kanë kthyer besimin dhe shpresën nënës së re.

„E sheh fëmijën, e prek përmes hapjes së vogël të inkubatorit, ke dëshirë për ta përqafuar, por është e pamundshme. Ashtu ti shkon çdo orë duke shpresuar se diçka u ndryshua dhe më në fund do ta përqafoni trupin e vogël dhe do t’i japësh fuqi për të duruar. Pas disa ditëve ti shkon në shtëpi, ndërsa foshnja mbetet në spital. Nuk asgjë më e rendë nga kjo. Dhimbje e madhe dhe pasiguri. Ti shkon dy herë duke pyetur vetes a do të vijë dita kur do ta përqafosh dhe do ta marrësh me vetë në shtëpi. E sheh në inkubator dhe gjatë çdo braktisje të hapësirës shumë lotë. I shihni sytë e vogël duke ju pare dhe ju tregojnë mos me lë. Në shtëpi ti e përdor pompën për qumësht duke përgatitur, por mendoni për gjendjen në spital. Në çdo vizitë ti pyet sa qumësht ka pirë, kur do ta nxjerrin nga inkubatori. Dr. Stanka Tançeva është një person aq pozitiv, mendoj nëse ajo nuk ishte e tillë, mendoj se nuk do t’i kisha mbijetuar ditët gjatë qëndrimit të Galenas në spital. Gjithashtu edhe Dr. Sajkovski na jepte shumë shembuj për persona që janë lindur para kohe, pastaj ishin bërë persona të njohura, piktorë, muzikantë…”, me lotë në sytë kujtohet Gordana.

Pas 23 ditëve e mora në duart për herë të parë

Takimi i parë kur Gordana ka marrë Galenën në duart ka qenë i plotë me emocione dhe lotë. Ishin tepër të lumtur kur kanë parë bijën e tyre jashtë inkubatorit pas 23 ditëve.

“Më në fund në duart e mban fëmijën tënd. Ti nuk e di si duhet të sillesh. Kishte momente me frikë ta mos e shtrëngoj fortë. Ndjenja të përziera të frikës, gëzimit, pasigurisë, duke pyetur vetes çka më tutje, a do të jetë gjithçka në rregull. Shumë shpejtë kujtohesh se koha është e kufizuar se jashtë presin edhe prindër të tjerë me të njëjtën hall për t’i parë fëmijët e tyre. E përqafoj dхe nuk dua ta lë. Në ndonjë mënyre nuk ke forcë për ta pritur ditën ta merrni në shtëpi. Në kujdesin intensiv na shpjeguan se duhet të qëndrojë edhe për një kohë të shkurtër. Me fuqitë e fundit e pret këtë “kohë të shkurtër” që zgjat përjetësisht. Më në fund, pas 26 ditëve na tregojnë se mund ta marrim në shtëpi. Gëzohesh por edhe frikësohesh. Si do ta ushqehesh, kur ajo s’ka fuqi për të thithë, thith dy herë dhe bie në gjumë, pastaj duhet ta zgjohesh. E rregullon orën në çdo tri orë, nëse nuk shton në peshë, duhet të ktheheni prapë në spital. Kur e kemi larë, kisha frikë ta mbaj, ta mos e lëndoj. Ishte aq e vogël dhe e pafuqishme”, tha Gordana.

Rruga e vështirë nëpër të cilën kalojnë fëmijët e lindur para kohe

Fëmijët e lindur para kohe nuk dallohen as pak nga fëmijët që janë lindur në termin. Ata fëmijë janë njëjtë si të tjerët, por rrugën që kalojnë është më të vështirë për ata dhe prindërit

“Kishim kontrolle për të pamurit, së pari pas lindës, pastaj përsëri pas disa muajsh, kontroll për të dëgjuarit, skanim i kokës. Në kontrollet  shkonim me frikë duke lutur Zotin gjithçka të jetë mirë. Gjatë tërë vitit kishim vizituar një qendër për fëmijë të lindur para kohe, me kontrolle të rregullta për peshën, zhvillimin, motoriken. Për fat të mirë, pas vitit të parë gjithçka ishte më lehtë. Foshnja u rrit, frika për kontrollet ka kaluar dhe fillon të jetosh në mënyrë më normale. Nëse gjatë muajve të parë e ke ruajtur fëmijën në shtëpi, në mënyrë sterile, me mjete për dezinfektim, maska, tani e përzien me popullin pa frikë se është e dobët ose pa menduar se fëmijës mund t’i ndodhet diçka”, thotë Gordana.

Disa vite më vonë, foshnja e vogël nga 1.790 gramë sot është një vajze të mrekullueshme dhe të mençur në pragun e vitit të 5-të të jetës. Që nga viti i parë shkon në çerdhe, ndërsa para një viti ka filluar edhe me ballet dhe tanimë fiton çmime.

“I falënderohem përzemërsisht mjekut Dr. Sllobodan Drakullevski, që ishte këtu për mua edhe kur nuk ishte në punë. Për çdo gjë në çdo kohë ka qenë i kapshëm në telefon, falënderoj ekipin e gjinekologjisë, Dr. Jordanço Ivanov-in, i cili ishte me mua pas lindjes, veçanërisht infermieren Aneta, e cila kur cingëroj sigurisht mendohet çfarë problem kam tash. Falënderoj mjekët Dr. Stanka Tançeva dhe Dr. Aleksandar Sajkovski, ekipin e pediatrisë dhe neonatologjisë. Të gjithë na keni ndihmuar të kalojmë rrugën më të vështirë të jetës sonë”, thotë në letrën e saj Gordana.